«Κύριε αν ήσουν εδώ ο αδελφός μου δεν θα πέθαινε» (Κατά Ιωάννην 11:21).
Στη φωνή της Μάρθας συνοψίζεται το παράπονο του κόσμου όλου. Η πανάρχαια αυτή κραυγή που θεωρεί αυτονόητο ότι ο πόνος κι η παρουσία του Θεού είναι πράγματα ασύμβατα. Εάν ήταν ο Κύριος παρών δεν θα μας έπνιγε το αβάσταχτο πένθος, δεν θα θάβαμε τ’ αδέλφια μας. Η απουσία σου, λοιπόν, φταίει. Πού είσαι όταν ξεψυχούν οι άνθρωποι στα χέρια μας; Πού είσαι όταν σκεπάζουμε τα άψυχα κορμιά τους; Αν ήσουν εδώ τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα συνέβαινε.
Μέσα απ’ τα θολά από τα δάκρια μάτια, καταφέρνει να ψελλίσει και την επόμενή της πρόταση: «αλλά, ακόμα και τώρα… μπορείς….» Αυτή της η φράση φανερώνει ότι αυτή, τουλάχιστον, είν’ ακόμα ζωντανή. Δεν πέθανε μαζί με τον αδελφό της. Η παραίτησή και η ενθρόνιση του κακού, του πόνου, του θανάτου ως νικητή εχθρού, ως οριστική ταφόπλακα στην ανθρώπινη ύπαρξη, θα πιστοποιούσε τον θάνατο και των ζωντανών. Ζω σημαίνει ότι, βασανιστικά και ζορισμένα, με βεβαιότητα αμφίβολη, μπορώ ν’ αρθρώσω ένα «αλλά, ακόμα και τώρα…», κι ό,τι γίνει.
Αν κατέληγα στον μηδενισμό θα ησύχαζα, δεν θα είχα ενστάσεις κατόπιν μιας τέτοιας συμφιλίωσης με το μηδέν. Το βάσανό μου έγκειται ακριβώς στην αδυναμία μου, παρά των βιωμάτων τόσου πόνου, να τα βρω με το μηδέν. Γι αυτό εσύ πάντα θα φταις, φταις γιατί δεν ήσουν εδώ και πάντοτε θα απαιτώ να είσαι εδώ ακόμα και με την τελευταία επιθανάτια πνοή μου.
«ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή· ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται . . . » (11:25) της απαντά ο Ιησούς. Εδώ δεν μιλάμε για την πίστη του Λαζάρου. Ούτε καν για τη δική του ανάσταση. Η Μάρθα είναι που πιστεύει κι ανασταίνεται. «Πιστεύεις τούτο;» τη ρωτά ο Ιησούς. Άσε τον Λάζαρο Μάρθα. Εσύ είσαι ζωντανή; Είσαι ζωντανή μπροστά στη θέα ενός κόσμου που πεθαίνει; Είσαι ζωντανή ακόμα και μέσα στον δικό σου θάνατο; Η ανάσταση του Λαζάρου είναι το δώρο, ένα πρωτογέννημα, ένα σύμβολο της ανάστασης της Μάρθας που κρατά μαχητικά ένα «ακόμα και τώρα μπορείς, Κύριε.» Η ανάσταση του Λαζάρου είναι σε μικρογραφία η απάντηση του Χριστού σ’ αυτούς που πείσμωσαν μέχρι τέλους ότι εκκρεμεί μια απάντηση απ’ αυτόν.
Η Μάρθα βιώνει ανάσταση προτού τη δει, προτού τη ψηλαφίσει, προτού να φτάσει ο Κύριος στο μνήμα των νεκρών για να πραγματώσει το θαύμα του. Η Μάρθα ανασταίνεται πριν την ανάσταση σωμάτων, γιατί μόνο οι ζωντανοί είναι που θα ζήσουν. Πώς τους αναγνωρίζεις αυτούς; Απ’ το ασυμβίβαστο παράπονό τους «αν ήσουν εδώ…» και απ’ την ανεξήγητη εμμονή τους «ακόμα και τώρα, Κύριε. Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα.»
4Torah 