Εάν πράγματι σταυρώθηκε…

Εάν ο υιός του Θεού σταυρώθηκε…

… σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν μπόρεσε ούτε θα μπορέσει ποτέ να διακρίνει απόλυτα το καλό, το άγιο, το αθώο. Θα περνά από μπροστά του απαρατήρητο.

… σημαίνει ότι το καλό, το αθώο, το άγιο δεν βρήκε χώρο στον παρόντα κόσμο.

… σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι ανίκανος να πράξει απόλυτα τη δικαιοσύνη, ο αθώος θανατώνεται.

… σημαίνει ότι αν θέλω να μισήσω, αν θέλω να σκοτώσω, κανενός το δίκιο δεν θα μ’ εμποδίσει. Ο άνθρωπος είναι ικανός και για τον αθώο να επινοήσει έγκλημα, ενοχή, κατηγορία.

… σημαίνει ότι τον αδύναμο πάντα θα τον εξοντώνω, εφόσον μπορώ, εφόσον δεν τον έχω ανάγκη.

… σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει με μια εναλλακτική μορφή εξουσίας απ’ αυτήν που έχει συνηθίσει. Μέσα στην πληθώρα του ψεύδους που έχει ανατραφεί του είναι αδύνατο ν’ αξιολογήσει τον ηγέτη που πάντα ήθελε. Το σκοτάδι που τον ανέθρεψε δεν τον αφήνει να διακρίνει κανένα φως μπροστά στα μάτια του.

… σημαίνει ότι ο άνθρωπος επέλεξε να καταφύγει στο μόνο όπλο που ήξερε πάντα να χρησιμοποιεί, τη βία και τον θάνατο. Ο θάνατος είν’ ο σύμμαχός του και η ζωή εχθρός του.

… σημαίνει ότι η ζωή, η ανοχή, η αμφισβήτηση του εαυτού, η αποδοχή του διαφορετικού, του απόλυτου Άλλου θα είναι πάντοτε ελλιπής.

… σημαίνει ότι η ανασφάλεια του ανθρώπου μήπως χάσει τη δύναμή του, την εξουσία του, μήπως έρθει αντιμέτωπος με τον κριτή του, τον καθιστά αδύναμο ν’ αντέξει την αλήθεια.

… σημαίνει ότι αν συναντήσει αυτόν που είναι καλύτερός του, θα τον μισήσει, θ’ απειληθεί, εφόσον η ασχήμια του αναδεικνύεται, η γύμνια του φανερώνεται.

~ ~ ~

… σημαίνει ότι δεν έχασα απλά τον δρόμο μου για να τον ξαναβρώ με λίγο σπρώξιμο, με μια παραίνεση, μ’ ένα καλό παράδειγμα ν’ ακολουθήσω. Χρειάστηκε κατακλυσμός, η κατάλυση του κόσμου. Απαιτήθηκε η μέγιστη δυνατή θυσία για να συμφιλιωθεί ο κόσμος με τον Θεό, με τον ίδιο τον εαυτό του.

… σημαίνει ότι ήταν ανίατη η ασθένειά μου. Η θυσία μου, η αγαθοεργία μου, η νηστεία μου, τα βαφτίσματά μου ήταν όλα ανεπαρκή.

… σημαίνει, ουσιαστικά, ότι όλ’ αυτά, η ευλαβής μου η θρησκεία, ποτέ δεν ήθελε σ’ Αυτόν να φτάσει. Να τον αντικαταστήσει ήθελε.

… σημαίνει ότι δεν ξέρω τι είναι Θεός, ακόμα κι αν τον δω μπροστά μου. Με ποια κριτήρια να τον αναγνωρίσω; Το ανώτερο δείγμα προσώπου που χω ποτέ μου θεωρήσει είναι ο εαυτός μου ο ίδιος. Το μέτρο μου για όλους τους άλλους.

… σημαίνει ότι καμία ελπίδα δεν υπήρχε να καταλάβω τι σημαίνει Θεός αν αυτός αρνούνταν να πεθάνει για μένα. Τώρα κάτι αρχίζω να καταλαβαίνω από Θεό….

… σημαίνει ότι η ιστορία τελείωσε. Έχουμε δει ποιος είναι ο άνθρωπος. Βγήκε το ποιόν του σε κοινή θέα. Να περιμένω λίγο ακόμα, μήπως κάποια έκπληξη, κάποια σημεία προόδου, ένα επίτευγμα δικαιότερης κοινωνίας;

… σημαίνει ότι είμαι ανίκανος ν’ αγαπήσω. Γιατί αν υπήρχε κάτι που θα πρεπε να αγαπηθεί, που άξιζε ν’ αγαπηθεί, που δεν μ’ έβλαψε, που για το καλό μου μόνο νοιάστηκε, το σκότωσα. Τι απομένει πια για μένα;

Συντριβή.

Και μια προσευχή μονάχα, να με φτιάξει απ’ την αρχή.

Να τρώω απ’ αυτό το κομματιασμένο ψωμί. Απ’ το δικό του κρασί να πίνω. . . και να δίνω.

… ελέησε … πλύνε … καθάρισε …κτίσε

… καρδίαν καθαρὰν ἐν ἐμοί ὁ θεός καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου (Ψαλ 50:12)