Ένα απ’ τα βδελύγματα…

Γιατί αυτή η ανάγκη στον άνθρωπο να μιλήσει εναντίον του πλησίον του;

Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο δύσκολο να πάω ενώπιον του πλησίον, σ’ αυτόν που με αδίκησε, αυτόν που με μείωσε, αυτόν που με απειλεί για να ψάξω μαζί του την αλήθεια;

Πως εξηγείται αυτή μου η ανάγκη να βρω κάποιον άλλον, να βρω ακροατήριο, να βρω ένα άδικο δικαστήριο – γιατί εκ των πραγμάτων άδικο θα είναι εφόσον θέλω μόνο τη δική μου πλευρά ν’ ακούσει.

Τι φοβάμαι;

Φοβάμαι να κοιτάξω τον άλλον όπως είναι γιατί κινδυνεύω μπροστά στην πιθανή εμφάνιση της αλήθειας. Η αλήθεια θα ανακαλυφτεί μέσα από τον διάλογό μου μαζί του, ή με την διαιτησία ενός άλλου, με ένα τρίτο ή ένα τέταρτο αυτί. Εγώ όμως φοβάμαι την αλήθεια. Νιώθω πολύ πιο ωραία στην απουσία της άλλης πλευράς, νιώθω δίκαιος! Το μονόπλευρο δικαστήριο πάντα με αθωώνει!

Αν έρθω αντιμέτωπος με τον άλλο, αν κοιτάξω το πρόσωπο του, αν τον αφουγκραστώ με προσοχή, αν ακουστεί η δική του οπτική μπορεί να δω τον πραγματικό μου εαυτό. Μπορεί να ανακαλύψω την κηλίδα μου. Μπορεί να με κοιτάξει η αλήθεια κατάματα και να απαιτήσει να παραδεχτώ σφάλμα. Σφάλμα εγώ; Τι υπόσταση θα έχω εγώ μετά, με ένα σφάλμα στην πλάτη; Ποια δύναμη, ποια εξουσία, ποια αποδοχή και ποιο θαυμασμό; Ποια πνευματικότητα; Όχι, πρέπει να κρατήσω έως θανάτου το αψεγάδιαστό μου πρόσωπο.

Η αλήθεια που εγώ κατασκεύασα για τον εαυτό μου είναι σημαντικότερη για μένα από την Αλήθεια. Ο Θεός εμένα αγαπάει, εμένα διάλεξε, σε μένα αποκαλύπτεται, εγώ είμαι πνευματικός, εμένα έχει ανάγκη ο άλλος. Όχι το αντίστροφο. Αν βρεθεί το σφάλμα σε μένα αυτό θα δήλωνε έλλειψη, κάποιο κενό μέσα μου. Και αν εγώ είμαι ανίκανος να καλύψω αυτό το κενό, αν δεν είμαι απόλυτα αυτάρκης, αυτό σημαίνει ότι έχω ανάγκη τον άλλο. Είναι δυνατόν να έχω ανάγκη τον άλλο;

Σαφώς, έχω ανάγκη τον Θεό, το ταίρι μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου. Αλλά μου λες ότι έχω ανάγκη αυτή την ασήμαντη απροστάτευτη κοπελίτσα στη γωνιά της εκκλησίας; Εγώ, ο μεγάλος ηγέτης, ο μεγάλος δάσκαλος, ο επιφανής ποιμένας έχω να μάθω από έναν έφηβο; Έχω να πάρω αλήθεια; Εγώ, η «παλαιά» στην πίστη, έχω να πάρω κάτι από μια πιτσιρίκα; Πιο εύκολο δεν είναι να ακυρώσω τον άλλο με τα λόγια μου, πιο εύκολο δεν είναι να τον διαγράψω σκιαγραφώντας (δίχως να ιδρώσει καν το αυτί μου) την εικόνα του προς τους άλλους; Να τον «δολοφονήσω» εξαλείφοντας την υπόστασή του;

Κι έτσι πειράζω τη ζυγαριά της δικαιοσύνης… Έδωσα βαρύτητα στη μεριά μου και αφαίρεσα βαρύτητα απ’ τη δικιά του. Έγινα βδέλυγμα μπροστά στον Θεό:

Δὲν θέλεις ἔχει ἐν τῷ σακκίῳ σου διάφορα ζύγια, μεγάλον καὶ μικρόν. ¹⁴  Δὲν θέλεις ἔχει ἐν τῇ οἰκίᾳ σου διάφορα μέτρα, μεγάλον καὶ μικρόν. ¹⁵  Ἀληθινὸν καὶ δίκαιον ζύγιον θέλεις ἔχει ἀληθινὸν καὶ δίκαιον μέτρον θέλεις ἔχει διὰ νὰ πληθύνωνται αἱ ἡμέραι σου ἐπὶ τῆς γῆς τὴν ὁποίαν Κύριος ὁ Θεὸς σου δίδει εἰς σέ· ¹⁶  διότι πάντες οἱ πράττοντες ταῦτα, πάντες οἱ πράττοντες ἀδικίαν, εἶναι βδέλυγμα εἰς Κύριον τὸν Θεὸν σου. (Δευτ 25:13-16)

Μα εγώ δεν έκλεψα! Πώς δεν έκλεψες; Δεν έκλεψες τη ζωή του αδελφού σου; Δεν έκλεψες τη φήμη του; Δεν άρπαξες το ανήκον στο όνομά του; Ο Ιησούς εφαρμόζει αυτή την εντολή του Δευτερονομίου μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Δεν περιορίζει το «δίκαιον μέτρον» στις σωστές εμπορικές συναλλαγές, σε ζυγαριές και βαρίδια, αλλά παίρνει το νόμο στην καρδιά του προβλήματος: στον τρόπο με τον οποίον κρίνω τον άλλον: «ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν.» (Ματθ 7:2)

Εκτίμησα τον εαυτό μου πιο «βαρύ» από τον άλλον; Πιο τίμιο, πιο δίκαιο; Τότε είμαι σε λάθος δικαστήριο. Μα θα μου πεις, αν δεν πω, αν δεν μιλήσω, αν δεν επισημάνω τα λάθη, αν δεν βρω το δίκιο μου τότε θ’ ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως, θ’ αρχίσει η κατρακύλα! Το δίκιο, όμως, βρίσκεται στο σώμα και η Αλήθεια θα βρεθεί (η αλήθεια για τον εαυτό σου πρώτα και μετά για τον άλλον), όχι όταν μιλάς σ’ όλο τον κόσμο για το δίκιο σου, αλλά στη συνάντηση με το πρόσωπο του άλλου. Έχει σημασία αν φτιάξω όμορφα τα μαλλιά μου αλλά το φόρεμα μου είναι βρώμικο; Κάνει διαφορά αν βάλω το λουλούδι στο αυτί μου ή στο πέτο; Το ένα σώμα δεν είναι αυτό που ασχημαίνει; Ή το ένα σώμα δεν είναι αυτό που ομορφαίνει;  Γιατί με ενοχλεί να έχει ο αδελφός μου δίκιο και εγώ να ταπεινωθώ και να παραιτηθώ απ’ την ατσαλάκωτη εικόνα μου; Μέσα στο σώμα δεν θα παραμείνει το δίκιο; Δεν θα χαθεί. Το μεταφέρω απ’ το ένα χέρι στο άλλο. Δική μας είναι η δικαιοσύνη, δική μας είναι κάθε ομορφιά, δική μας κι η μετάνοια. Δεν θα χάσω απ’ την τιμή μου. Στο ίδιο μου το σώμα την παραδίδω. Στο σώμα Του.

Ας μας ελεήσει ο Θεός στο δρόμο του σταυρού. Αμήν.