Τι είδε ο Συμεών; Μέσα στη ρουτίνα του, ανάμεσα σε χιλιάδες βρέφη που του έφερνε ο κόσμος κάθε μέρα, σκυμμένος και υπάκουος στο καθήκον, υπομονετικά πράττοντας το «εἰθισμένον τοῦ νόμου» (Λουκ 2:27). Τι είδε; Τι το ιδιαίτερο είδε σ’ αυτό το βρέφος;
Γι αυτή τη στιγμή κρατιόταν στη ζωή, μια ζωή σε προσμονή, την προσμονή της «παρηγοριάς του Ισραήλ», και τι είδε; Είδε κάτι το οποίο δεν μπορούσε σε κανέναν να το δικαιολογήσει, δεν μπορούσε σε κανέναν να εξηγήσει πώς γίνεται σε ένα βρέφος να ενυπάρχει ο πόθος όλων των λαών, ο πόθος των αιώνων. Κανένας παρατηρητής δεν έβλεπε αυτό που εκείνος είδε. Και οι ίδιοι οι γονείς εθαύμασαν μ’ αυτό που είδε, μ’ αυτό που ερμήνευσε, γιατί η όρασή τους δεν αντιστοιχούσε στο χειροπιαστό παρόν, σ’ αυτό που κείτεται μπροστά τους.
Αυτό που είδε, η αλήθεια, το πραγματικό, έγκειται σ’ αυτό που δεν βλέπουν οι άλλοι, στο ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που μπορεί να τους δείξει, να τους αποδείξει. Γιατί και ο Απόστολος Παύλος λέει «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α΄ Κορ 2:9). Κι εδώ ο Συμεών τούτο ακριβώς βλέπει «εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν» (Λουκ 2:30-31). Και αυτό, το οποίο είναι έξω από την αναγκαιότητα του κόσμου, δεν είσαι αναγκασμένος να το δεις δηλαδή μόνο και μόνο επειδή είναι μπροστά σου ή επειδή είναι προφανές ή επειδή μπορείς να το υπολογίσεις ή επειδή μπορείς να καταλήξεις σ’ αυτό φιλοσοφικά. Αυτό το απολύτως άλλο, το απόλυτα ελεύθερο είναι και το απόλυτα μη προσβάσιμο, παρά μόνον κατόπιν δικής Του επιλογής, κατόπιν αποκάλυψης και όχι ανακάλυψης. Είναι αυτό που αρνείται να μπει κάτω απ’ το ανθρώπινο μικροσκόπιο και να ερευνηθεί. Αλλιώς αυτό θα ήταν μέρος του φυσικού κόσμου άρα όχι υπερβατικό. Κρύφτηκε, όμως, το υπερβατικό μέσα στο φυσικό, ο Συμεών το αγγίζει.
Ο Συμεών δεν είδε ούτε τη λήξη της εξορίας, την ήττα της Ρώμης, την οικονομική άνοδο και ευμάρεια του καταπιεσμένου λαού του. Είδε «σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ 2:34), ένα βρέφος. Είδε την ανθρώπινη «μωρία». Είδε το σημείον που δεν ήταν σημείον αλλά το πιο κοινότοπο φαινόμενο. Μέσα στο Πνεύμα το Άγιο, σ’ έναν άνεμο ξεχωρισμένο απ’ τους άλλους θα μπορούσε να μεταφράσει κανείς, ένα zeitgeist πέραν και μέσα στον κοινό χρόνο, δια Αυτού μπορεί κανείς να δει αυτό που δεν βλέπεται. Ένα μωρό που παράγει στην οπτική του Συμεών και χιλιάδων άλλων πλεόνασμα νοήματος, ένα πλεόνασμα το οποίο δεν δικαιολογείται, δεν ταξινομείται, δεν καταστέλλεται με καμία εκκοσμίκευση ή φυσιοκρατική εξήγηση.
Ο Συμεών είδε και «ἐδέξατο αὐτὸ εἰς τὰς ἀγκάλας» (Λουκ 2:28). Πόσο πιο παράδοξο, το φως που θ’ αγκαλιάσει τα έθνη (2:32) κρυμμένο σε μια γέρικη αγκαλιά ενός Εβραίου. Η απάντηση πάρθηκε. Ό,τι αμφισβητήσεις κι αν είχες για τη φύση αυτού του Θεού, για το κατά πόσο εγκατέλειψε τον κόσμο, για το κατά πόσο τελικά θέλει να αποκτείνει ή να σώσει, για το ποια είναι τελικά η τελευταία Του λέξη έναντι των προσδοκιών του λαού Του, η απάντηση δόθηκε. Η τελευταία λέξη είναι σωτήριον, όχι απώλεια. Το βλέπει πριν να το βιώσει και αντιδρά διακηρύττοντας μπαρούχ αττά Αντονάι, ευλογητός ο Κύριος! Αυτό κι αν είναι ξέσπασμα παραλόγου στη θέα του νεογέννητου, ενός μέλλοντος που κανείς δεν είναι ικανός να προκρίνει, μόνο ένας ορών, γιατί οι οφθαλμοί του είδαν το τέλος. Το φαινόμενο σκλαβώνει, θανατώνει, μόνο η «μωρία» σώζει. Τώρα, αν είδες, μπορείς να πεθάνεις εν ειρήνη.
4Torah 