Αφιερωμένο στον καθ. Daniel I. Block για τα 70χρονά του
Το ευαγγέλιο του Δευτερονομίου δεν είχε καμία απολύτως δύναμη, εκτός από την ικανότητά του να παράγει την επιθυμία και την προσδοκία μελλοντικών συμβάντων της ίδιας κατηγορίας με αυτό της εξόδου, στις ζωές των ανθρώπων. Το ευαγγέλιο που περιορίζει τον εαυτό του σε ένα απλό ιστορικό σωτηριακό γεγονός από την Αίγυπτο και αποτυγχάνει να ατενίσει μπροστά σε παρόμοιες θείες επεμβάσεις, κατέληγε σε θάνατο έξω από τη Γη. Αυτό το σημείο ορθώνεται μπροστά μας από την αρχή του βιβλίου, από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο του Δευτερονομίου, όπου ο Μωυσής εξιστορεί την αποτυχία στην Κάδης Βαρνή, τον τόπο όπου το ευαγγέλιο απέτυχε να βρει την εφαρμογή του στη ζωή μετά την Αίγυπτο. Το ευαγγέλιο του Μωυσή είναι ζωή μόνο καθώς κινείται πέραν της ερήμου, μέσα στην Ιεριχώ και μέσα στις πόλεις μας σήμερα. Με τι μοιάζει, όμως, αυτή η κίνηση, αυτή η πορεία;
Η εκκλησία εστίασε στην πνευματική ή τυπολογική ανάγνωση του Δευτερονομίου, η οποία σήμαινε πράγματι ότι αυτή η έξοδος ήταν ικανή να επαναληφθεί μέσα στην ιστορία και να πάρει την μορφή της λύτρωσής μας από την αμαρτία διαμέσου του Ιησού Χριστού. Όμως, η αποκλειστική εστίαση στην πνευματική ή τυπολογική ανάγνωση, μας έκανε πολύ συχνά να χάσουμε τις χειροπιαστές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες του Δευτερονομίου. «Τιθασεύσαμε» το μήνυμά του και σπεύσαμε να βρούμε ανακούφιση ταυτίζοντας τους εαυτούς μας με το φτωχό Ισραηλίτη αντί να δούμε τους εαυτούς μας στο ρόλο του άπληστου Αιγύπτιου ή στο ρόλο του Ισραηλίτη που δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να κατοικεί στην Αίγυπτο ανεχόμενος την αδικία και την καταπίεση της.
Το ευαγγέλιο του Μωυσή παρουσιάζεται με όρους ωμούς. Το κείμενο φανερώνει τη σωτηρία πολύ κυριολεκτικά, ως ελευθερία από ένα πραγματικό καταπιεστικό καθεστώς. Βλέπουμε στην αφήγηση ανθρώπους εντός τόπου και χρόνου να βιώνουν ελευθερία από πραγματική σωματική εξάντληση και ταπείνωση, συνθήκες που προκύπτουν από την καταναγκαστική εργασία. Οι περισσότεροι ευαγγελικοί θα υπερασπίζονταν με πάθος την ιστορικότητα του γεγονότος της εξόδου. Η ιστορική ανάγνωση, όμως, συνοδεύεται από πολύ πιο άβολες ή ασύμφορες συνέπειες σε σχέση με κάποια άλλη ανάγνωση. Θα πρέπει να αντισταθούμε στην ασυνέπεια του να ερμηνεύουμε το σωτηριακό γεγονός της εξόδου ως πραγματικό γεγονός το οποίο ανέτρεψε τις ζωές πραγματικών ανθρώπων ενώ ταυτόχρονα να το πνευματικοποιούμε και να το από-ιστορικοποιούμε όσον αφορά τη δική μας σύγχρονη ιστορικότητα. Εάν ο Θεός ενήργησε στο χώρο και στο χρόνο, στις ζωές πραγματικών ανθρώπων, τότε είναι αναμενόμενο ότι ο λαός του Θεού σήμερα, όταν έρχεται αντιμέτωπος με παράλληλες συνθήκες όπως αυτές βιώνονται σε σύγχρονες καταπιεσμένες και αδικημένες ομάδες ανθρώπων, δεν θα μπορεί παρά να επιζητεί την αντιστροφή αυτών των συνθηκών.
Όπως αναφέρει και ο Dan Block, η μάχη του Θεού ήταν ενάντια στους θεούς της Αιγύπτου. Η σωτηρία πράγματι επιτεύχθηκε στη θεία σφαίρα αλλά ΌΧΙ εις βάρος της φυσικής σφαίρας. Η ήττα του Φαραώ στην Αίγυπτο πάει χέρι χέρι με τη συνεχιζόμενη ήττα των φαραονικών φιλοδοξιών του λαού μέσω της Τορά και φανερώνεται στη δημιουργία μικρών «εξόδων» για τους άλλους, όπως για παράδειγμα τη μικρή «έξοδο» που καλείται ο γεωκτήμονας να «παράγει» την ημέρα του Σαββάτου σε ανθρώπους και ζώα.
Το ευαγγέλιο του Μωυσή σήμαινε μια ενεργή νέα δημιουργία για τον κόσμο τους: πνευματική, διανοητική και σωματική. Οι απαιτήσεις αυτού του ευαγγελίου δεν έχουν αλλάξει: είναι ριψοκίνδυνες, είναι οικονομικά ασύμφορες, απαιτούν θυσίες και την απόλυτη, αμείλικτη πίστη της Εκκλησίας.
4Torah 