Πώς τελειώνει ένας διάλογος….

Ο απόστολος Παύλος είναι από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες που έζησαν ποτέ και ταρακούνησαν την οικουμένη. Αυτός ο άνθρωπος, παρόλο που είχε κάθε δικαίωμα να καυχηθεί, μόνο για τα παθήματά του τολμούσε να το κάνει (Β΄ Κορ 11:30, 12:5). Με άλλα λόγια επιλογή του ήταν να καυχιέται, όχι για τις πνευματικές του εμπειρίες και την αβρααμική του καταγωγή, αλλά για πράξεις τις οποίες μπορούσαν οι ακροατές του να διασταυρώσουν, να ρωτήσουν, να εξακριβώσουν. Για πράγματα χειροπιαστά!

Αυτό που με συγκλονίζει στον Παύλο είναι ότι για δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια έκρυβε το όραμα που του έδειξε ο Κύριος ο οποίος τον ανύψωσε έως τρίτου ουρανού (μέσα στο σώμα του ή εκτός του σώματός του). Είχε την δύναμη να χρησιμοποιήσει αυτή την πνευματική εμπειρία ως όπλο εξουσίας στις εκκλησίες του, ως διαπιστευτήριο της πνευματικότητάς του και ως επικύρωση της αποστολικότητας και εξουσίας του επάνω στους άλλους πιστούς. Αποφασίζει όμως να μην πραγματευτεί μ’ αυτό τον τρόπο με τον οποίο οι αντίπαλοί του πραγματεύονταν για 14 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ! Γιατί δεν το έκανε; Αφού η εμπειρία αυτή ήταν αυθεντική και δοσμένη από τον Θεό;

Απαντάει ο ίδιος σ’ αυτή την ερώτηση στην Β΄ Προς Κορινθίους επιστολή 12:6: «φείδομαι δέ, μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει [τι] ἐξ ἐμοῦ» και για όσους δεν θυμόμαστε τα αρχαία μας πολύ καλά, ο Παύλος μας λέει ότι αποφεύγει να χρησιμοποιήσει τις πνευματικές μεταφυσικές του εμπειρίες ως όπλο χειραγώγησης των ακροατών του «μήπως εξαιτίας του μεγαλείου των αποκαλύψεων, με θεωρήσει κανείς παραπάνω απ’ αυτό που βλέπει ή ακούει από μένα».

Δεν χρειαζότανε να χρησιμοποιήσει κανένα άλλο «όπλο» επιβολής της δικής του αυθεντίας παρά μόνο τα παθήματά του, τα λόγια του και τις πράξεις του, που μαρτυρούσαν ήδη κραυγαλέα για την αγάπη και την φροντίδα του προς αυτούς. Η ζωή του, η διδασκαλία του και οι βαθυστόχαστες επιστολές του, τα οποία μπορούσαν να ελεγχθούν από το εκκλησίασμά του, ήταν επιχειρήματα υπέραρκετά της αυθεντίας του.

Τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις πνευματικές τους εμπειρίες ως συστατικό σε ένα διάλογο; Ως επιχείρημα; Απλά ο διάλογος τερματίζεται. Γιατί; Επειδή ο συνομιλητής εισάγει ένα στοιχείο στον διάλογο στο οποίο μόνο ο ίδιος έχει πρόσβαση. Άρα είναι αδύνατον για τον συνομιλητή του να αξιολογήσει αυτό που λέει. Δεν είναι, λοιπόν, ένα όραμα στοιχείο που συμβάλει εποικοδομητικά σε ένα ειλικρινή διάλογο. Είναι στοιχείο που επιβάλλει μια μεταφυσική εξουσία, εμβάλλει δέος ή φόβο μιας ουράνιας πραγματικότητας και εξ’ ορισμού καταργεί την ανθρώπινη αξιολόγησή της. Γίνεται όπλο εξουσίας.

Η σιωπή του Παύλου μας δείχνει ότι επειδή κάποιος επιλέγει να μην χρησιμοποιεί τις πνευματικές του εμπειρίες για να επιβληθεί δεν σημαίνει ότι δεν τις έχει. Θα μπορούσα π.χ. να χρησιμοποιήσω τις πνευματικές μου εμπειρίες για να σας εξαναγκάσω να με ακούσετε, αλλά καμία απ’ αυτές δεν θα δικαίωνε τα λεγόμενά μου. Εσείς θα κρίνετε μόνο απ’ αυτά που βλέπετε και ακούτε. Ας μη μπει κανείς μας στον πειρασμό να προβάλει πνευματικές εμπειρίες στη θέση αυτών που βλέπουμε και ακούμε, έτσι ώστε και ο πιο απλός άνθρωπος να διατηρεί την ελευθερία του να μας πει «διαφωνώ» χωρίς να τον κάνουμε να νιώθει θεομάχος….