Το ξεκίνημα της μεταρρύθμισης στην Ελβετία χρονολογείται από τις ομιλίες του Ζβίγγλιου (1484-1531) στην Καινή Διαθήκη το 1519, τρία χρόνια αφότου η δική του μελέτη των Γραφών τον ώθησε να αμφισβητήσει και τελικά να αποκηρύξει τη διδασκαλία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Θεμελιώδης στη διακονία του Ζβίγγλιου ήταν η πεποίθηση ότι οι Γραφές είναι η μοναδική εξουσία στη ζωή του χριστιανού.
Ο Ζβίγγλιος έγραψε μια διατριβή σχετικά με την ορθή και ευσεβή μόρφωση των νέων, στην οποία τονίζει την αναγκαιότητα των βιβλικών γλωσσών. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα αυτής της διατριβής:
Όταν ένας νέος έχει εκπαιδευτεί στη σταθερή αρετή που διαμορφώνεται από την πίστη, είναι επακόλουθο ότι θα κανονίσει τη ζωή του και θα στολιστεί πλουσιοπάροχα στον εσωτερικό άνθρωπο: διότι μόνο εκείνος του οποίου ολόκληρη η ζωή έχει τάξη μπορεί να βρει την ευκολία να βοηθήσει και να συμβουλέψει άλλους.
Όμως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να βάλει σε τάξη τη δική του ψυχή αν δεν ασκήσει τον εαυτό του μέρα και νύχτα στο Λόγο του Θεού. Μπορεί αυτό να το επιτύχει μόνο εάν είναι διαβασμένος στην εβραϊκή και στην ελληνική γλώσσα, διότι η ορθή κατανόηση της Παλαιάς Διαθήκης είναι δύσκολη χωρίς την πρώτη, ενώ η ορθή κατανόηση της Καινής Διαθήκης είναι εξίσου δύσκολη χωρίς τη δεύτερη.
Εμείς όμως διδάσκουμε αυτούς που ήδη έχουν μάθει τα βασικά, ενώ τα λατινικά παντού έχουν προτεραιότητα. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δε νομίζω ότι τα λατινικά πρέπει να περιφρονηθούν. Για την κατανόηση των Γραφών έχουν λιγότερη αξία απ’ ότι τα ελληνικά και τα εβραϊκά, αλλά για άλλους σκοπούς είναι εξίσου χρήσιμα. Και συχνά συμβαίνει ότι πρέπει να κάνουμε το έργο του Χριστού μεταξύ εκείνων που μιλούν λατινικά. Κανένας χριστιανός δεν πρέπει να χρησιμοποιεί αυτές τις γλώσσες απλά για τη δική του ευχαρίστηση ή για το δικό του όφελος: διότι οι γλώσσες είναι δώρα του Αγίου Πνεύματος.
Μετά τα λατινικά, πρέπει να επιδοθούμε στα αρχαία ελληνικά. Πρέπει να τα μάθουμε καλά χάριν της Καινής Διαθήκης, όπως είπα νωρίτερα. Και τολμώ να πω, απ’ ότι έχω μελετήσει, οι έλληνες πάντοτε διατύπωσαν το χριστολογικό δόγμα καλύτερα από τους λατίνους. Γι’ αυτόν το λόγο πάντα πρέπει να παραπέμπουμε τους νέους μας σ’ αυτήν την πηγή. Όμως ως προς τα ελληνικά και τα λατινικά, πρέπει να προσέχουμε να οχυρώσουμε τις ψυχές μας με αθωότητα και πίστη, διότι σ’ αυτές τις γλώσσες υπάρχουν πράγματα που μαθαίνουμε που ίσως μας βλάπτουν. Το πηδάλιο της ψυχής όμως . . . μπορεί να αποφύγει τη στραβοτιμονιά εφόσον έχει προειδοποιηθεί: άκου αυτά για να τα περιφρονήσεις, όχι για να τα λάβεις.
Έθεσα τα εβραϊκά στο τέλος επειδή τα λατινικά χρησιμοποιούνται γενικά, ενώ τα ελληνικά ακολουθούν εύκολα. Ειδάλλως, πρόθυμα θα έδινα στα εβραϊκά την προτεραιότητα, διότι σε πολλά σημεία, ακόμα και μεταξύ των ελλήνων, εκείνοι που έχουν άγνοια της εβραϊκής γλώσσας με μεγάλη δυσκολία κατανοούν την πραγματική έννοια της Γραφής. Δεν είναι όμως ο σκοπός μου να μιλήσω σε μεγάλη έκταση γι’ αυτές τις γλώσσες.
Αν ένας άνθρωπος μπορούσε να διεισδύσει στην ουράνια σοφία, με την οποία καμία γήινη σοφία δεν μπορεί να συγκριθεί, με τέτοια εφόδια πρέπει να είναι προετοιμασμένος. Ακόμα και τότε όμως, πρέπει να πλησιάζει με ταπεινή και διψασμένη καρδιά.[1]
[1] Ulrich Zwingli, “On the Education of Youth,” in Zwingli and Bullinger, The Library of Christian Classics: Ichthus Edition, ed. G. W. Bromiley (Philadelphia: The Westminster Press, 1953), 108-09.
4Torah 
Καμία αντίρρηση στο κείμενο του Ζβίγκλιου, όσον αφορά την επιστημονική προσέγγιση του ζητήματος.
Όμως χωράει μία επιφύλαξη:
Οι Μαθητές του Χριστού και, βεβαίως, οι διδάσκαλοι (και πολύ περισσότερο οι μαθητές) της πρώτης εκκλησίας, προφανώς είχαν ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ από όλα αυτά.
• Οι Εβραίοι μιλούσαν μεταξύ τους αραμαϊκά ενώ άκουγαν στη συναγωγή εβραϊκά…
• Οι Έλληνες μιλούσαν μεταξύ τους ελληνικά
• Οι αλλοεθνείς μιλούσαν όλες τις γλώσσες της Πεντηκοστής (Πράξ. Κεφ. 2) και
• Οι Ρωμαίοι μιλούσαν και διάβαζαν λατινικά.
Εντούτοις, με τη χάρη του Θεού και τη σοφία του Αγίου Πνεύματος, η Εκκλησία στηρίχτηκε σε άλλες αξίες, καθώς γράφει ο Παύλος:
«23 ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον, εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν, 24 εις αυτούς όμως τους προσκεκλημένους, Ιουδαίους τε και Έλληνας, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν• 25 διότι το μωρόν του Θεού είναι σοφώτερον των ανθρώπων, και το ασθενές του Θεού είναι ισχυρότερον των ανθρώπων. 26 Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. 27 Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τα ισχυρά, 28 και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα, 29 διά να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.» *1Κορ. 1:23-29
Όλες οι γλώσσες (στη σωστή γνώση και χρήση τους) έχουν απεριόριστη αξία.
Γράφω γνώση επειδή οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα αγνοούν την ίδια τους τη γλώσσα. Πολλοί ιεροκήρυκες δεν είναι σε θέση να διαβάσουν σωστά στους άμβωνες ούτε τον Βάμβα…
Πάνω απ’ όλα όμως είναι το έλεος του Θεού, που κάνει και τους αγράμματους ακόμη να κατανοούν τις σωτηριώδεις αλήθειες, την ώρα που οι σοφοί του κόσμου μωραίνονται στις υψιπετείς περιπλανήσεις τους…
Παραφράζοντας: Ταύτα έπρεπε να πράττητε και εκείνα να μη αφίνητε…
Ευχαριστώ για το σχόλιο σας αλλά διαφωνώ.
Η γνώση των εβραϊκών δεν ήταν “αξία” για να την αντιπαραθέσετε με το κήρυγμα, το πνεύμα ή οτιδήποτε άλλο.
Τα εβραϊκά ήταν το μέσο του Πνεύματος για να φέρει τις Γραφές στον άνθρωπο. Αυτό τον τρόπο επέλεξε το Άγιο Πνεύμα και μ’ αυτό τον τρόπο γράφτηκε και ερμηνεύτηκε η Βίβλος ιστορικά. Ο απόστολος Παύλος και οι πλείστοι συγγραφείς της ΚΔ γνώριζαν τη γλώσσα όπως και αρκετές μεταφράσεις στα ελληνικά και στα αραμαϊκά (εφόσον διακρίνουμε τη χρήση όλων των παραπάνω απ’ αυτούς). Επομένως, δεν είχαν “μεσάνυχτα” όπως θέλουμε συνήθως να πιστεύουμε.
Χωρίς τους γνώστες των εβραϊκών δεν θα υπήρχε μετάφραση των γραφών στη γλώσσα μας (ξεκινώντας από τους εβδομήκοντα) και οι εκκλησιαστικοί πατέρες συνεχώς έλεγχαν, διόρθωναν και ξαναμετέφραζαν τις γραφές τους γιατί συχνά, αντίθετα με εμάς, ήθελαν πάντοτε να έχουν τα καλύτερα κείμενα στην ακρίβεια τους. Δεν επαναπαύθηκαν.
Αποκορύφωμα οι μεταρρυθμιστές οι οποίοι ακολούθησαν στο ίδιο πνεύμα που ήδη επικρατούσε (ο Λούθηρος είναι ακόμα πιο καυστικός για την γνώση των εβραϊκών, την απαίτηση της γνώσης μάλλον, ειδικά από αυτούς που κηρύττουν και έχουν διπλή ευθύνη ενώπιον του εκκλησιάσματος).
Είμαστε ευγνώμωνες που το Άγιο Πνεύμα ποτέ δεν στέρησε την εκκλησία του από τέτοιους ανθρώπους που κοπίαζαν για να έχουμε εμείς σήμερα τα κείμενα. Οι γλώσσες της Πεντηκοστής δεν ήταν οι γλώσσες της μελέτης των Γραφών αλλά της αρχικής κατανόησης του ευαγγελίου, ας μην μπερδεύουμε τα δύο. Όπως μαρτυρούν και τα χειρόγραφα των κειμένων μας, η εκκλησία συνεχώς “μεταρρύθμιζε” τα κείμενα της συμβουλευόμενη γνώστες της εβραϊκής γλώσσας.
Μακάρι να είχαμε κι εμείς σήμερα τον ίδιο σεβασμό προς τις γραφές μας και να κοπιάζαμε στον ίδιο βαθμό μ’ αυτούς.
Ευχαριστώ
Δεν υπάρχει αντιπαράθεση. Απλώς μία επισήμανση έγινε.
Με την ευκαιρία, μεγάλη είναι και η αξία των αρχαίων ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ… έτσι δεν είναι;
Το ίδιο και οι ερμηνείες παλαιοτέρων πιστών που συχνά βοηθούν στην κατανόηση της γλώσσας όταν αυτή είναι πλέον ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ…
Σεις γνωρίζετε καλύτέρα από εμάς πόσα τέτοια σημεία υπάρχουν ιδιαίτερα στην Τανάχ.
Παρεμπιπτόντως ας γίνεται ξεκάθαρο στο κείμενά σας όταν αναφέρεστε στις γλώσσες ως Δώρα του Αγίου Πνεύματος εννοείτε τις γλώσσες συγγραφής των Γραφών και όχι χαριστματικές ή πεντηκοστιανές εκδηλώσεις…
Ευχαριστούμε
Ναι, απολογούμαι αν δεν ήταν ξεκάθαρο. Ο Ζβίγγλιος εδώ μιλάει για τις βιβλικές γλώσσες συγγραφής των Γραφών. Οι μεταρρυθμιστές όμως θεωρούσαν πρωταρχικά τις βιβλικές γλώσσες ως το δώρο και εργαλείο του Πνεύματος, όπως και μετέπειτα αυτές τις Πεντηκοστής. Η απλή μετάφραση των Γραφών από τα εβραϊκά θεωρούταν έργο του Πνεύματος που κάποιοι ονόμαζαν ακόμα και “προφητεία”!
Να στε καλά!