Διάφορα κοινά γεύματα λάμβαναν χώρα στις γιορτές του αρχαίου Ισραήλ και, σύμφωνα με τον Altmann εξυπηρετούσαν διάφορους κοινωνικοπολιτικούς σκοπούς (βλέπε κριτική του βιβλίου εδώ).
Πρώτον, η κατανάλωση κρέατος κατά τη διάρκεια της Ασσυριακής κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή προσφερόταν σπανίως από τους ασσύριους ηγεμόνες. Αντιθέτως, το Δευτερονόμιο παρουσιάζει τον Γιαχβέ ως τον ηγεμόνα που προμήθευε στο λαό Του αυτό το αξιοζήλευτο αγαθό στα κοινά εορταστικά γεύματα. Η παρουσίαση του Γιαχβέ ως μέγα οικοδεσπότη στο τραπέζι Του, ως προμηθευτή αγαθών, ενεργεί πολεμικά ενάντια σε καθεστώτα που στερούσαν κάτι τέτοιο.
Δεύτερον, η ισότητα στον διαχωρισμό του φαγητού κατά τη διάρκεια της γιορτής ήταν μια ορατή αναπαράσταση της Ισραηλιτικής ταυτότητας και εξυπηρετούσε την ενότητα του λαού. Το κοινό τραπέζι επιβεβαίωνε το δικαίωμα πρόσβασης του καθενός στον ίδιο προμηθεύοντα Θεό.
Η μελέτη του Altmann και άλλων για το ρόλο του φαγητού στον Ισραήλ φανερώνουν μια διαχρονική βιβλική ηθική που χαρακτηρίζει και τις Χριστιανικές πρακτικές μέχρι σήμερα.
Καταλαβαίνει κανείς τον πολιτικό χαρακτήρα που έχει η απλή πράξη συσσιτίων προς τους περιθωριακούς της κοινωνίας μας σήμερα. Κάτι που θα χαρακτηριζόταν ως απλή και ασήμαντη φιλανθρωπία διακηρύττει την αποτυχία των κυβερνώντων να σταθούν πιστοί στο ρόλο της φροντίδας των ανθρώπων που βρίσκονται κάτω από την επικράτειά τους. Ο Θεός των Χριστιανών είναι ο τρέφων που αντικαθιστά τις αποτυχημένες εξουσίες της χώρας μας. Το συσσίτιο είναι μια πολεμική πολιτική διακήρυξη.
Το ίδιο συμβαίνει και με το δείπνο του Κυρίου, το οποίο είναι η κλιμάκωση και η αποκρυστάλλωση των γευμάτων του Κυρίου. Ο Ιησούς ξεκινάει δίνοντας τροφή και καταλήγει δίνοντας τον εαυτό Του – δύο απαραίτητες πλευρές ηγεσίας στα βήματα της οποίας και η αληθινή εκκλησία βαδίζει.
4Torah 