Τελευταία αναρωτιόμουνα πως γίνεται ένα Χριστιανικό έθνος, όχι μόνο να ζει μέσα στην παρακμή αλλά να την έχει αποδεχτεί ως τον μόνο φυσιολογικό τρόπο επιβίωσης. Πώς γίνεται ένα ολόκληρο έθνος να μετέχει το πρωί στο σώμα και στο αίμα του Χριστού και το απόγευμα στην απληστία, στη δωροδοκία, στο ψέμα, στη σωματεμπορία και στο κυνήγι της βόλεψης. Και όλο αυτό να θεωρείται “μαγκιά” χωρίς καμία προσπάθεια ηθικής καλυτέρευσης. Κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας, όπως είπε σε μια συνέντευξη του ο καλλιτέχνης Γιάννης Κουνέλης, είναι η έλλειψη του ονείρου. Ο έλληνας έπαψε να ονειρεύεται. Παραιτήθηκε από τα ιδανικά του, εγκατέλειψε το δρόμο του καλύτερου και κάθισε στο πεζοδρόμιο του μέτριου…
Κάποιοι όμως ταξίδεψαν και έφτασαν στο τέρμα αυτού του δρόμου. Κάποιοι κατάφεραν να αγγίξουν το ιδανικό, να ζήσουν τα πιστεύω τους, να ξεφύγουν από τα πλοκάμια του συμβιβασμού. Στην Ελλάδα αυτοί
είναι οι Άγιοι. Οι άγιοι είναι μια ομάδα ανθρώπων που έχουν αναληφτεί σε τέτοιο άπιαστο ύψος και είναι ξεκάθαρα διακρινόμενοι από τους απλούς πιστούς. Έχουν κάτι παραπάνω, έχουν ειδικές θεόσταλτες ικανότητες που κανείς από εμάς του κοινούς θνητούς δεν πρόκειται να φτάσει. Η θρησκεία μας είναι ένας μηχανισμός αυτομπλοκαρίσματος. Παρόλο τον σεβασμό και την ευλάβεια που κάθε έλληνας δείχνει προς τους αγίους, δεν παρατηρείται καμία προσπάθεια μίμησης γιατί απλά αυτοί ήταν “φωτισμένοι” άνθρωποι. Ένας μυστηριώδης δρόμος μας χωρίζει από αυτούς, μια ανασταλτική αγιότητα που αντί να ελκύει προς το μέρος της, αποτρέπει κάθε μάταιη ενέργεια προσέγγισης της.
Το ερώτημα “πώς γίνεται να μην εκδηλώνω καμία προσπάθεια να μοιάσω σε αυτό που σέβομαι και λατρεύω” βρίσκει την απάντησή του στο γεγονός ότι έχω θέσει τόσο ψηλά αυτό το αντικείμενο, που ούτε εγώ δεν βλέπω που ξεκινά και που τελειώνει. Παρόλο που ο άγιος δηλώνει άνθρωπος σαν κι εμένα, τον έχω μεταμορφώσει σε ένα εξωγήινο ον που καμία σχέση δεν έχει μαζί μου και με τη δική μου καθημερινότητα.
Μπορεί ο πιστός σήμερα να βρει έναν “άγιο” στο περιβάλλον του ή τους έχουμε διώξει όλους σε άγια όρη, σε μοναστήρια, σε θρύλους και παραδόσεις; Μπορώ να δω το άγιο ως σημερινή και καθημερινή πραγματικότητα να με προκαλεί σε μια εναλλακτική ζωή ή αυτά είναι μόνο για τους “αγίους”;
4Torah 
Ένα γνώρισμα των αγίων που τους απομακρύνει από τους κοινούς θνητούς είναι πως έζησαν παλιά.
Επίσης πως έζησαν κατά βάση έξω από τον κόσμο εγκαταλείποντας τα εγκόσμια.
Αυτά τα χαρακτηριστικά κάνουν τους ανθρώπους να σκέφτονται πως δεν είναι για μένα.
Μυρτώ σ’ ευχαριστούμε για τις σκέψεις σου που προκαλούν την σκέψη μας. Σε κάθε λαό η θρησκεία του δημιουργεί τον πολιτισμό του, τις κατηγορίες μέσω των οποίων αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και σχετίζεται με το περιβάλλον του και την γλώσσα με την οποία θεολογεί. Όταν η έμφαση της θρησκείας είναι σε μια μυθοποιημένη αγιολογία που κινήται εκτός ιστορικής πραγματικότητας τότε το όνειρο, αν υπάρχει κι αν είναι επιθυμητό, είναι άπιαστο. Πόσο διαφορετική είναι η Τορά (για να περιοριστό σ’ αυτό που ο τίτλος του μπλογκ σου παραπέμπει), δεν μυθοποιεί και δεν αγιοποιεί κανέναν, ούτε κι αυτόν τον πατέρα της πίστης του οποίου δεν φοβάται να βγάλει τ’ ‘απλυτα’ σε δημόσια θέα για να γνωρίσει ο άνθρωπος την αλήθεια πως ο μόνος Άγιος είναι ο Θεός, ο δε άνθρωπος διεφθαρμένος, ακόμη και ο ‘φίλος του Θεού’ ο πατριάρχης Αβραάμ. Εάν κάτι είναι ο Αβραάμ (και βεβαίως είναι και πολλά μάλιστα) τα πάντα τα οφείλει στη Χάρη Εκείνου που τον κάλεσε, του υποσχέθηκε και τον οδήγησε στην Αναπαυσή Του. Ο Λαός αυτός που μυθοποιεί του αγίους του έχει φοβερή ανάγκη να διαβάσει τον Λόγο του Θεού και να γνωρίσει την αλήθεια
Συμφωνώ απόλυτα Μελέτη!