Την περασμένη εβδομάδα επισκέφτηκα την έκθεση του διεθνώς αναγνωρισμένου καλλιτέχνη Γιάννη Κουνέλλη. Ο άσπρος καμβάς του είχε τις διαστάσεις ενός διπλού κρεβατιού και το πινέλο του δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά το παλτό του. Βουτηγμένο σε μπογιά, το παλτό αποτύπωνε τις κινήσεις του σώματός του, κάποτε βίαιες, κάποτε σταθερές σαν να βρισκόταν σε πόζα, κάποτε ανάλαφρες σαν να πετούσε…
Τέχνη στη συγκεκριμένη δουλειά του Κουνέλλη είναι τα αποτυπώματα της δράσης του ανθρώπινου σώματος, όχι κάτι ξένο, χώρια από αυτόν. Μας στρέφει το βλέμμα, μέσω των ρούχων (και παπουτσιών) του ανθρώπου, πίσω σ’αυτόν και μακρυά από αντικείμενα. Ο παρατηρητής μοιάζει με κάποιον που εξετάζει τα χνάρια ενός άγνωστου ζώου στο χώμα, ενδείξεις ότι εδώ ξάπλωσε ένας άνθρωπος, εδώ υπήρχε ζωή…
Ποιός όμως κοιμάται σε διπλό κρεβάτι φορώντας το παλτό του; Αυτό είναι το παράδοξο της έκθεσης, που παραπέμπει στον άστεγο με το βρώμικο παλτό… μόνο ο άστεγος κοιμάται με παλτό και έχει τον κόσμο ολόκληρο για κρεβάτι του, ένα σκληρό ψυχρό κρεβάτι ανοιχτό προς το κοινό. Από την άλλη, η ζωή του, οι κινήσεις του, οι αναπνοές του είναι άξιες εκθεσιακού χώρου, μελέτης, εκτίμησης…
Η επανάσταση του Κουνέλλη ενάντια στην “πλούσια” τέχνη ξεκινώντας με το Arte Povera το 1967 συνεχίζεται με αυτή την απλή, πρωτοποριακή, σεμνή πρόταση που καταφέρνει να προβληματίσει, και με φτωχά μέσα να μας υποδείξει τη ζωή πίσω από τα χνάρια, πέρα από τους λεκέδες του χώρου και τα λερωμένα παλτά…
4Torah 
Oh, I wouldn’t have understood the social point he was making. I normally look at this kind of art, and think: “What the…?” and move on. Thank you for helping to unpack some of it for me. (And I must confess, I had to read your blog post in Google translate.)
Thank you Josh. This is my “reading” of it… I don’t claim that it’s identical to the authorial intent. However, looking at his artistic journey so far I can tell that these are some of his concerns.
Isn’t google translator great?
🙂